Iako je moguće orijentisati se na gotovo svakoj karti, mnogo je bolje koristiti karte pravljene specijalno za orijentaciju. Takve karte su detaljne i prilagođene čoveku; osobine terena unete su u mapu tako da ono što postoji na karti čovek, krećući se po terenu, jasno može da vidi. Na primer, veće stene unete su u orijentacionu mapu.

Orijentacione mape dosta su se razvijale u poslednjih 50-tak godina. 1940-ih godina za takmičenja u Skandinaviji korišćene su karte koje je izdavala vlada u razmeri 1:100 000 (1cm=1km), često u crno beloj tehnici i bez konturnih linija koje prikazuju oblik zemljišta (izohipsa). U sadašnje vreme, većina orijentacionih takmičenja održava se na kartama sa 5 boja, razmakom između izohipsa od 5 metara i u razmerama 1:15 000 (češće) i 1:10 000 (1cm=100m).

Većina karakteristika orijentacionih karata jednaka je onima koje se mogu naći na opštim kartama koje radi vlada. Međutim, jedna osobina orijentacionih karata specifična je za sport: linije ka severu. One su najčešće obojene u plavo (na nekim mapama u crno). Linije ka severu su paralelne linije koje idu od magnetnog južnog ka magnetnom severnom polu, i udaljene su po 500 metara jedna od druge na karti. Zašto linije ka severu na orijentacionim kartama ne pokazuju ka pravom severu? S obzirom da je ugao između magnetnog i pravog severa različit u raznim delovima sveta, a orijentirci koriste kompas za orijentaciju (ka magnetnom severu, ne pravom), postalo je standard da se na kartama ucrtavaju pomoćne linije tako da je lako koristiti kompas za držanje pravca.

Postoje međunarodne specifikacije za simbole na kartama koje su vrlo uspešne u svom cilju da se u celom svetu koriste isti simboli.