Turska

            



Ko izumrli davno, prada mnom gradovi leze
I mirna uboga sela. Sa mracnih domova njini'
I drevnih, kamenih platna, vinjaga gusta se vije
        Il' sumi na visini,
I kao prastaro groblje lisnatom vrezom ih krije.
Eno na surom visu urvine vekovne stoje
Ko strasan, ogroman skelet... Kroz okna njihova pusta
Sanjivo sumori vetar i nice visoka trava
        Sumornog zaborava.

Izgleda, kao da covek ni rukom dotako nije,
Sto su stoleca burna odbila u mracnom hodu
Sa kula i platna gradskih. Tu gnezdo jeina vije,
I zmija odvratno mili i guster po travnom podu.