Sveti Sava

            



  Ko udara tako pozno u dubinu nocnog mira
Na kapiji zatvorenog svetogorskog manastira?
  "Vec je proslo tavno vece, i nema se ponoc hvata,
Sedi oci, kaludjeri, otvor'te mi teska vrata.
  Svetlosti mi dusa hoce, a odmora slabe noge,
Klonulo je moje telo, umorne su moje noge -
  Al' je krepka volja moja, sto me nocas vama vodi,
Da posvetim zivot rodu, otadzbini i slobodi.
  Prezreo sam carske dvore, carsku krunu i porfiru,
I sad evo svetlost trazim u skromnome manastiru.
  Otvor'te mi, casni oci, manastirska teska vrata,
I primite carskog sina ko najmladjeg svoga brata..."

  Zaskripase teska vrata, a nad njima sova prnu
I s krestanjem razvi krila i skloni se u noc crnu.
  A na pragu hrama svetog, gde se Bozje ime slavi,
Sa buktinjom upaljenom, nastojnik se otac javi.
  On buktinju gore dize, iznad svoje glave svete,
I ugleda, cudeci se, bezazleno boso dete.
  Visoko mu bledo celo, pomrsene guste vlasi,
Ali celo uzviseno, bozanstvena mudrost krasi.
  Za ruku ga starac uze, poljubi mu cedo bledo,
A kroz suze prosaputa: "Primamo te, milo cedo".

                  * * *
Vekovi su prohujali, od cudesne one noci,-
Vekovi su prohujali i mnogi ce joste proci -
Al' to dete joste zivi, jer njegova zivi slava,
Jer to dete bese Rastko, sin Nemanjin, Sveti Sava.

                                          1889.