Sinoć završen ovogodišnji Filmski festival u Veneciji
Krupni planovi i dugi kadrovi
pornografija u funkciji istin
|
Prave ovacije doživele su "Lutke" ("Dolls") Takeši
Kitana, kultnog i po mnogima najboljeg japanskog reditelja današnjice,dobitnika
Zlatnog lava kao i nagrade Evropske filmske akademije za film "Hana B" 1997. godine. Ekscentrićni autor deset izuzetnih filmova u kojima figurira
kao scenarista, montažer, a u većini i kao glumac. Iz godine u godinu, Kitanova imaginacija se ne
ukrućuje u oprobanoj i sigurnoj formi, već luta u nove stilističke predele
- ovog puta to su boje. Tihe tamno-sive tonove iz njegovih prethodnih
filmova u "Lutkama" je zamenilo nežno-roze sa latica trešnjevog cveta,
zeleno-letnje blagostanje, zagasito crveno jesenje lišće, plavičasto-bela
nepregledna snežna polja, muzičke panorame po kojima promiču glavni likovi,
ljubavnici-lutalice-lutke.
Mcumoto i Savako, su nekad bili srećan par, ali
kad je on pod pritiskom roditelja odlučio da se venča sa ćerkom bogatog
predsednika kompanije, ona pokušava samoubistvo i ostaje pomućene pameti.
Kad to sazna, Mcumoto beži po Savako i otpočinje njihovo dugo i tiho lutanje
kroz godišnja doba i predele, agonija okamenjenih ljubavnika simbolično
vezanih crvenim konopcem. Njihova priča vezuje se samo aluzijom sa jos
dve ljubavne sudbine prekinute iznenadnom smrću, jer i naši ljubavnici
osvanu jednog dana viseći nepomično na crvenom konopcu nad provalijom.
Film počinje i završava se scenama iz tradicionalnog
japanskog pozorista Bunraku i zamipljen je kao interpretacija jedne lutkarske
priče Šikamacua, koji se smatra japanskim Šekspirom. "Zahtevao sam od
glumaca da se odreknu sopstvenih ličnosti i postanu lutke", izjavio je
Kitano, ne upličući se u preterana objapnjenja. Kitano, u čije mnoge talente
treba ubrojiti i pisanje (romani, poezija, eseji) i slikarstvo, poklonio
nam je svojim "Lutkama" film koji se doživljava kao slika, poezija ili
možda ponajviše kao klavirska kompozicija.
Tina Perić